Witajcie w królestwie Szmaragdowej Nocy, pośród plewów i śmieci, gdzie ghotyckie dusze w imię nocy trafiają.
POD CIEMNYMI SMUGAMI ZAPOMNIENIA,
SĄ WSZYSTKIE MOJE WSPOMNIENIA,
ZA KURTYNĄ CIENIA,
JUŻ BEZ WŁAŚCICIELA,
SPOWITE MGŁĄ, JUŻ WOLNE,
SKRYTE W CIENIU ROBIĄ SIĘ LOTNE,
JUŻ NIGDY DO MNIE NIE WRÓCĄ,
WIĘCEJ MEGO ŻYCIA NIE ZAKŁÓCĄ,
JUŻ NIGDY ICH NIE ZOBACZĘ,
ZAUWAŻĘ, ŻE NIE PŁACZĘ,
JUŻ NIGDY ICH NIE POCZUJĘ,
NIE DOZNAM BÓLU,
POZNAM, ŻE NIKT MNIE NIE OSZUKUJE,
ŻE KTOŚ JEDNAK MNIE NAŚLADUJE,
W TYM, CO DOBRE MI ZOSTAŁO,
TO, CO MNIE POZWOLIŁO, BO MOJE SERCE SIĘ ROZSYPAŁO,
BY BIĆ PRZESTAŁO,
BY NIE KOCHAŁO,
BY PŁAKAŁO,
BY UMRZEĆ CHCIAŁO...
CHCE ZAMKNAC POWIEKI,
NA CALE WIEKI,
NIGDY SIĘ NIE OBUDZIĆ,
I WIĘCEJ ŻYCIEM SIĘ NIE TRUDZIĆ,
JUŻ NIGDY NIE ZOBACZĘ,
JAK KTOŚ NADE MNĄ PŁACZE,
KONIEC JUŻ MEJ DROGI,
BEZE MNIE NIE BĘDZIE ŚWIAT UBOGI,
CHCĘ WRESZCIE TO ZAKOŃCZYĆ,
I PO ŚWIECIE WIĘCEJ NIE BŁĄDZIĆ,
PRZYKRO MI, ŻE KTOŚ NA MNIE LICZYŁ,
TERAZ BĘDĘ OGLĄDAĆ SPOD ZIEMI BLASK ZNICZY,
PŁONĄCYCH JAK NIEGDYŚ ME ŻYCIE,
WRZASK ŻYCIA OFIARY WŁAŚNIE SŁYSZYCIE,
WYBACZCIE WSZYSTKO, CO WAM ZROBIŁAM,
BO Z WAMI TUTAJ SIĘ TYLKO MĘCZYŁAM,
TERAZ JEST MI DOBRZE, JUŻ NIE CIERPIĘ,
NA ŚMIERĆ OD ZAWSZE CZEKAŁAM WIERNIE.
TOPIĘ SIĘ W SAMEJ SOBIE,
ZŁAPAĆ ODDECHU NIE MOGĘ,
TYLE JEST MROCZNYCH MYŚLI,
ŻE JUŻ WIĘCEJ NIKT NIE WYMYŚLI,
DLACZEGO WCIĄŻ ŹLE SIĘ UKŁADA,,
NAWET, GDY NA DWORZE DESZCZ NIE PADA?,
PŁUCA ZALANE MORZEM RANIĄCYCH WSPOMNIEŃ,
O KTÓRYCH NIE MOGĘ ZAPOMNIEĆ,
DO MÓZGU KREW UDERZA,
STRUGI CIAŁA I ŻYŁY PRZEMIERZA,
CHCIAŁABYM ZATRZEĆ CAŁĄ PRZESZŁOŚĆ,
WSZYSTKO TO, CO MAM WEWNĄTRZ,
CHCIAŁABYM WYPŁYNĄĆ Z GŁĘBIN ,
PATRZEĆ NA CHMURĘ BIAŁYCH GOŁĘBI,
SYMBOLEM NADZIEI I WOLNOŚCI,
ONE ZAWSZE SĄ PEŁNE RADOŚCI,
CHCIAŁABYM ZOBACZYĆ NIEBOSKŁON BŁĘKITNY,
BEZGRANICZNIE PIĘKNY I MAJESTATYCZNY,
NA KTÓRYM WIDNIAŁABY TĘCZA KOLOROWA,
NA TLE NIEBA NICZYM KRÓLOWA,
CHCIAŁABYM UJRZEĆ ZACHÓD SŁOŃCA,
MIĘDZY CHMURAMI ZŁOTA KULA ŚWIECĄCA,
OTULONA W CIEPŁYCH BARW OBŁOKI,
CHCIAŁABYM PODZIWIAĆ TE WIDOKI,
ALE MÓJ OCEAN JEST ZBYT GŁĘBOKI,
ZBYT WIELKI, ZA SZEROKI,
W NIM WIECZNIE SIĘ TOPIĘ,
ODDECHU ZŁAPAĆ NIE MOGĘ,
MOŻE KIEDYŚ KTOŚ MNIE URATUJE,
I NIE POZWOLI BYM OPADŁA NA DNO,
ALE NARAZIE SIĘ TYLKO SŁONĄ WODĄ TRUJĘ,
AŻ WSZYSTKIE MOJE SIŁY OPADNĄ,
Enya
"Evenstar"
By Inventive
Link :: 21.06.2006 :: 18:05
Wszystko mi go przypomina..
huśtawka..
pokoj..
wszystko..
myslalam ze bedzie łatwiej..
zakończył.. a ja myslalam ze tak po prostu zapomne..
nie wychodzi mi..
ciagle o nim mysle..
widze go gdy zamykam oczy..
Brakuje mi ..
Brakuje mi wszystkiego..
Brakuje mi go bardzo..
Nadal czuje pocaunki..
czuje jego dotyk..
Nie rozumiem tego ze go nie ma..
nie rozumiem dlaczego tak jest..
Ciagle mam wrażenie ze zaraz przyjedzie..
pocałuje tak jak zawsze..
przytuli..
Załamałam sie...
Komentuj(2)
Link :: 29.06.2006 :: 15:53
Jakis poeta kiedys napisal...
Posłuchaj, chodź ze mną, chociaż zupełnie nie wiem dokąd
Chodź ze mną by sens nadać życia krokom
Ze mną ku śłoncu, może gdzieś nad przepaść ze mną
Po szczęście albo po szaleństwo w ciemność ze mną
Marsz długi jak mało, marsz niemal w nieskońszoność
Celem chcemy iścć razem ku losowi nawet spłonąć
Chociaż na chwilę pomóż mi nie będzie lekko
Tą drogą cierni może ku krawędzi chodź ze mną
Do obiecanej ziemi wierzę ten marsz coś zmieni
Idź, idź...i nawet gdy pod wiatr idź ze mną
By w przyszłość bezczelnie patrzeć
Wyciągnąć środkowe palce chodź za mną
Chodz nic nie mogę Ci obiecać
Na fart nie ma co czekać uwierz w to
I chodź chodz nie znam celu drogi uczyń to
Sam dla siebie zmień coś
Podnieś pierwszy raz w życiu ręke
I chodź ze mną gdzieś sam nie wiem do kąd jeszcze
Weż moją dłoń uwierz mi odrzuć swój strach
Chodź ze mną gdzieś nawet na drugą stronę lustra
Uwierz mi widziałem tamten świat, jest piękny
To nasze przeznaczenie chodz oboje jesteśmy ślepi
Raz w życiu rzucić wszystko
Chodźmy do światła by wygrać lepszą przyszłość
Chodź powoli jak dziecko po omacku w ciemność
Naszych grzechów by spojrzeć prosto w oczy diabłu
W meduzę naszych porządań by stać się kamieniem
Nie boisz się przecież życie jest sennym marzeniem
Idź śmiało na przód po co strach masz na przód a wróg
By owoc z drzewa urwał w twarz zaśmiac się światu
Tak donośnie bezczelnie raz odrzucić kanon, reguły
Lecz świadomie bycia z tym obudzić się rano
Ten świat nie ma sumienia, ten świat nie chce się zmieniać
On swoje dzieci zjada by karmić swoje pragnienia
Jeśli zapragniesz znowu ucieć zawołaj mnie a będe
Ruszymy gdzieś chodz sam nie wiem do kąd jeszcze
Chce lecieć jak na skrzydłach wolności nad ziemią
Chce lecieć nad światem życie zostawić podemną
Swój strach, łzy troski by promień światła ogrzał
Serce, które zwątpiło w istnienie dobra
Ulecieć ponad wszystko prosto w objęcia aniołów
Lub spłonąć na popiół w jago litości ogniu
Odzyskać wiare straconą odzyskać radość
By móc w spokoju odejść , spokojnie na zawsze zasnąć ...
Komentuj(3)
Link :: 30.06.2006 :: 18:09
Sa takie dni w zyciu czlowieka kiedy nie chce sie zyc, najlepiej jest sie zaszyc w jakims szarym kącie i przeczekac, albo przespac to wszystko co sie dzieje, to wszystko złe.. co nas dotyka.. co nas tak naprawde boli..
Gdy jest sie juz na samym szczycie spada sie na dno.. Upadek boli.. bardzo boli.. wszystko sie wtedy zmienia. Twoje spojżenie na świat, czujesz sie niedoceniany, nie kochany, twoja samoocena szybko spada. Czujesz ze nikomu juz nie jestes potrzebny. Ze wszystko co miales dobrego zostalo na gorze ze ty tu na dole jestes sam.. zmieszany z wszystkim co najgorsze. Nic tak naprawde nie zastąpi ci uczucia bycia potrzebnym.. bycia potrzebnym tej drugiej osobie.. osobie.. którą kochasz.
Ja spadłam na samo dno..
zbieram to co spadło razem ze mną, nie jest tego duzo, kilka wspomnien.. złudne nadzieje.. bol po rozstaniu.. żal ze jednak nie musialo tak byc.
Mowią, ze nic nie dzieje sie bez przyczyny.. Ale ja nie rozumiem co moze sie kryć za tym co sie stało.
Jedyne co teraz czuje to jakis niedostyt.. jest mi mało..
A ty rozmawiaj ze mną dłuzej.. kocham bol tej rozmowy.. cholerna masochistka..
Komentuj(1)
Jestem odrobiną samotności, odrobiną pustki i zaklętego milczenia. Zrodziło mnie cierpienie i gorzkie łzy. Każdy dzień jest dla mnie utrapieniem, radosnych chwil jest coraz mniej. W końcu zatracę się w nicości i wszyscy o mnie zapomną. A na nagrobku będzie widniał napis. Napis, który już teraz kreuje obrazy w mej głowie. Napis, który nie pozwoli, by o mnie zapomniano. 
