Witajcie w królestwie Szmaragdowej Nocy, pośród plewów i śmieci, gdzie ghotyckie dusze w imię nocy trafiają.
POD CIEMNYMI SMUGAMI ZAPOMNIENIA,
SĄ WSZYSTKIE MOJE WSPOMNIENIA,
ZA KURTYNĄ CIENIA,
JUŻ BEZ WŁAŚCICIELA,
SPOWITE MGŁĄ, JUŻ WOLNE,
SKRYTE W CIENIU ROBIĄ SIĘ LOTNE,
JUŻ NIGDY DO MNIE NIE WRÓCĄ,
WIĘCEJ MEGO ŻYCIA NIE ZAKŁÓCĄ,
JUŻ NIGDY ICH NIE ZOBACZĘ,
ZAUWAŻĘ, ŻE NIE PŁACZĘ,
JUŻ NIGDY ICH NIE POCZUJĘ,
NIE DOZNAM BÓLU,
POZNAM, ŻE NIKT MNIE NIE OSZUKUJE,
ŻE KTOŚ JEDNAK MNIE NAŚLADUJE,
W TYM, CO DOBRE MI ZOSTAŁO,
TO, CO MNIE POZWOLIŁO, BO MOJE SERCE SIĘ ROZSYPAŁO,
BY BIĆ PRZESTAŁO,
BY NIE KOCHAŁO,
BY PŁAKAŁO,
BY UMRZEĆ CHCIAŁO...
CHCE ZAMKNAC POWIEKI,
NA CALE WIEKI,
NIGDY SIĘ NIE OBUDZIĆ,
I WIĘCEJ ŻYCIEM SIĘ NIE TRUDZIĆ,
JUŻ NIGDY NIE ZOBACZĘ,
JAK KTOŚ NADE MNĄ PŁACZE,
KONIEC JUŻ MEJ DROGI,
BEZE MNIE NIE BĘDZIE ŚWIAT UBOGI,
CHCĘ WRESZCIE TO ZAKOŃCZYĆ,
I PO ŚWIECIE WIĘCEJ NIE BŁĄDZIĆ,
PRZYKRO MI, ŻE KTOŚ NA MNIE LICZYŁ,
TERAZ BĘDĘ OGLĄDAĆ SPOD ZIEMI BLASK ZNICZY,
PŁONĄCYCH JAK NIEGDYŚ ME ŻYCIE,
WRZASK ŻYCIA OFIARY WŁAŚNIE SŁYSZYCIE,
WYBACZCIE WSZYSTKO, CO WAM ZROBIŁAM,
BO Z WAMI TUTAJ SIĘ TYLKO MĘCZYŁAM,
TERAZ JEST MI DOBRZE, JUŻ NIE CIERPIĘ,
NA ŚMIERĆ OD ZAWSZE CZEKAŁAM WIERNIE.
TOPIĘ SIĘ W SAMEJ SOBIE,
ZŁAPAĆ ODDECHU NIE MOGĘ,
TYLE JEST MROCZNYCH MYŚLI,
ŻE JUŻ WIĘCEJ NIKT NIE WYMYŚLI,
DLACZEGO WCIĄŻ ŹLE SIĘ UKŁADA,,
NAWET, GDY NA DWORZE DESZCZ NIE PADA?,
PŁUCA ZALANE MORZEM RANIĄCYCH WSPOMNIEŃ,
O KTÓRYCH NIE MOGĘ ZAPOMNIEĆ,
DO MÓZGU KREW UDERZA,
STRUGI CIAŁA I ŻYŁY PRZEMIERZA,
CHCIAŁABYM ZATRZEĆ CAŁĄ PRZESZŁOŚĆ,
WSZYSTKO TO, CO MAM WEWNĄTRZ,
CHCIAŁABYM WYPŁYNĄĆ Z GŁĘBIN ,
PATRZEĆ NA CHMURĘ BIAŁYCH GOŁĘBI,
SYMBOLEM NADZIEI I WOLNOŚCI,
ONE ZAWSZE SĄ PEŁNE RADOŚCI,
CHCIAŁABYM ZOBACZYĆ NIEBOSKŁON BŁĘKITNY,
BEZGRANICZNIE PIĘKNY I MAJESTATYCZNY,
NA KTÓRYM WIDNIAŁABY TĘCZA KOLOROWA,
NA TLE NIEBA NICZYM KRÓLOWA,
CHCIAŁABYM UJRZEĆ ZACHÓD SŁOŃCA,
MIĘDZY CHMURAMI ZŁOTA KULA ŚWIECĄCA,
OTULONA W CIEPŁYCH BARW OBŁOKI,
CHCIAŁABYM PODZIWIAĆ TE WIDOKI,
ALE MÓJ OCEAN JEST ZBYT GŁĘBOKI,
ZBYT WIELKI, ZA SZEROKI,
W NIM WIECZNIE SIĘ TOPIĘ,
ODDECHU ZŁAPAĆ NIE MOGĘ,
MOŻE KIEDYŚ KTOŚ MNIE URATUJE,
I NIE POZWOLI BYM OPADŁA NA DNO,
ALE NARAZIE SIĘ TYLKO SŁONĄ WODĄ TRUJĘ,
AŻ WSZYSTKIE MOJE SIŁY OPADNĄ,
Enya "Evenstar"
By Inventive
Jestem odrobiną samotności, odrobiną pustki i zaklętego milczenia. Zrodziło mnie cierpienie i gorzkie łzy. Każdy dzień jest dla mnie utrapieniem, radosnych chwil jest coraz mniej. W końcu zatracę się w nicości i wszyscy o mnie zapomną. A na nagrobku będzie widniał napis. Napis, który już teraz kreuje obrazy w mej głowie. Napis, który nie pozwoli, by o mnie zapomniano. 
